Tango

Argentinski tango je još jedan od plesova koje jako volimo i pokušavamo da promovišemo u Crnoj Gori. Naši instruktori su prvi u Crnoj Gori krenuli sa kursevima na kojima se radio samo argentinski tango, daleke 2006. godine. U međuvremenu je otvoreno još tango škola po Crnoj Gori – „Tango i tačka“ u Podgorici, „Tango Natural“ u Kolašinu i „Casa del tango“ u Nikšiću, sa kojima zajedničkim snagama radimo na promociji ovog fenomenalnog društvenog plesa.

Argentinski tango. Najveća sloboda koju jedan plesač može da traži i ima. Nevjerovatna mogućnost improvizacije, nevjerovatne mogućnosti interpretacije muzike koja je namjenski pisana da se ugodi plesačima. Sjajan izazov za kreativnost i muzikalnost. Neviđen stepen bliskosti sa partnerom i muzikom… Jedan potpuno novi nivo komunikacije između 2 ljudi koji plešu i između njih kao para i muzike.

Sve ovo samo djelimično opisuje ljepotu ovog savršenog plesa, koji će Vas potpuno opčiniti ukoliko mu date šansu.

To je treći ples u istoriji svih plesova koji se plesao u danas dobro poznatom plesnom držanju (desna ruka partnerke u lijevoj ruci partnera, desna ruka partnera na leđima partnerke), a prvi ples koji je u sebe uključivao koncept improvizacije.

Ples se pod imenom tango javlja krajem 19-og vijeka u siromašnim četvrtima Buenos Airesa. O ovom periodu tanga se jako malo zna, jer su ga tada plesali ljudi koji nisu bili pismeni da bi ostavili neki dokaz o počecima ovog plesa.

Prvi pisani dokazi javljaju se početkom vijeka kada se sa njim sreću srednji i viši slojevi društva. Kako je tada, zbog velikog broja imigranata, uglavnom iz Evrope, u Argentini postojao veliki manjak žena (po nekim podacima odnos žena i muškaraca bio je 1:50), bordeli su bili veoma posjećeni pa je vrlo vjerovatno da su se upravo tu sretali različiti slojevi društva i da je tu tango zapažen od strane ljudi koji su bili u stanju da ostave pisani dokaz o njemu. Iz ovog razloga postoji mit da je tango nastao u bordelima Buenos Airesa, kao i da je prvobitno bio plesan sa damama koje su radile u njima (mada je to malo vjerovatno, jer su one tu ipak bile iz nekih drugih razloga).

Iz istog razloga je nastao i drugi mit o tangu, onaj koji govori o tangu kao plesu koji su prvobitno igrala dva muškarca. Tačno je da su muškarci u tolikom nedostatku žena bili prinuđeni da vježbaju jedan sa drugim, kako bi kada dođu u priliku da plešu sa damom sve funkcionisalo besprekorno.

Interesantno je da je tango u početku (kraj 19. i sami početak 20. vijeka) bio odbacivan od viših slojeva društva kao prljav i vulgaran ples. Međutim, veliki broj sinova bogatih familija je plesao tango upravo zbog takve njegove reputacije, a onda su neki od njih koji su išli na studije u Pariz, umjesto učenja, tamo plesali tango. Parižani su bili oduševljeni i tango na prepad zahvata Pariz, a ubrzo zatim i London i Berlin. Tek tada tango biva opšte prihvaćen i u Argentini, uz tvrdnje da to nije isti ples kao onaj „prljavi i vulgarni“ ples iz siromašnih četvrti Buenos Airesa.

Kako raste njegova popularnost, tako raste i broj orkestara koji se bave muzikom tanga, konstatno ga unapređujući i konstantno pomjerajući limite, kako muzike, tako i plesa. Najplodniji period je svakako takozvano Zlatno doba tanga (ugrubo 1935-1952) kada je nastao ogroman broj sjajnih kompozicija koji su i danas najveći dio playlista na svim ozbiljnijim milongama (milonga – plesno veče tanga). Najpoznatiji muzičari tanga iz ovog perioda (prva polovina 20. vijeka) su Fresedo, De Caro, Biagi, D’Arienzo, Di Sarli, Donato, Canaro i mnogi drugi.

Za vrijeme vojne diktature (koja je počela državnim prevratom tokom koje je zbačen Peron) biva uvedena zabrana javnog okupljanja, što predstavlja veliki udarac tangu, jer više nije bilo moguće organizovati praktike i milonge. Tango se pleše krišom, ali se srećom ipak i dalje pleše. Tek padom vojnog režima 1983., tango opet hvata zamah, a uz pomoć plesača koji su svojim koreografijama promovisali tango po Evropi i svijetu, postaje sve popularniji i popularniji.

Naravno, ne smiju se zaboraviti ni muzičari koji su zaslužni i za svojevrsnu modernizaciju muzike tanga, kao što su Pugliese, Piazzola, kao i muzičari koji su vrlo uspješno eksperimentisali sa fuzijom elektronike i tanga (Libedinsky, Gotan Project, Bajofondo…).

Jedan od velikih trenutaka za tango je svakako 2009. godina kada biva uvršten na Listu svjetske kulturne baštine UNESCO-a.